အပူပိုင်းမှာ မိုးရွာသွန်းတဲ့ပုံစံက မိုးကြီးရင်ကြီး မဟုတ်ရင် မိုးခေါင်ရေရှားတာပါပဲ။ နှစ်မျိုးလုံး ပြဿနာကြီးတာချင်းတော့ အတူတူပဲ။ ဒီတစ်ခါလည်း ဥတုယန္တရားကိုပဲ အပြစ်ပြောရတော့မှာပါ။ ‌

             ရေခိုးရေငွေ့တွေ စုဝေးနေတဲ့ ပူနွေးတဲ့လေထုက အပေါ်တက်လာတဲ့အခါ မိုးရွာပါတယ်။ အပေါ်တက်ချိန်မှာ ‌‌ရေငွေ့ပြန့်ကားသွားပြီး အပူချိန်က ရေမှုန်ရေငွေ့တွေ သိပ်သည်းရာကနေ မိုးအဖြစ် ပြန်ကြတာပါ။ သမုဒ္ဓရာတွေက ရေတွေကို နေက ‌ရေငွေ့ပျံစေတဲ့ အီကွေတာအနီးအနားမှာ လေက စိုထိုင်းလာပြီး ပိုပူလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ပိုမြင့်တဲ့ လတ္တီကျူဒ်တွေထက် မြန်မြန်တက်လာလိုက်ရာကနေ မိုးတိမ်မှောင်တွေ ဖြစ်လာပြီး ကမ္ဘာဆီကို မိုးကြီးရိုက်တော့တာပါပဲ။ ရေငွေ့အစုအဝေးကြီးတွေ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ပွတ်တိုက် ရိုက်ခတ်ရာကနေ လျှပ်နွယ်တွေလည်း တဝင်းဝင်းလက်ပါတော့တယ်။

            ဒါမျိုး မိုးသက်မုန်တိုင်းထန်တဲ့ ဖြစ်စဉ်လမ်းကြောင်းတွေက အီကွေတာ မြောက်ကနေ တောင်ကို ရွေ့သွားလေ့ ရှိပါတယ်။ အစတော့ မြောက်ဘက်ပါပဲ။ နောက် တောင်ယဉ်စွန်းတန်းကနေမှ နေရှိရာဘက် လှည့်သွားပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အပူပိုင်းဧရိယာအများစုမှာ မိုးရာသီနဲ့ နွေရာသီဆိုပြီး ရှိကြပါတယ်။ ဥပမာ အာရှက တချို့နိုင်ငံတွေမှာ မုတ်သုန်ကနေ ဖြစ်လာတဲ့ သက်ရောက်မှုမျိုးရှိပါတယ်။ လွင်ပြင်ကျယ်ကြီးတွေပေါ်က လေက နွေရာသီမှာ အပူပျံပြီး တက်ပါတယ်။ ပင်လယ်ကနေ တက်လာတဲ့ ရေငွေ့ပါတဲ့လေကို စုပ်ယူပြီး မိုးအနေနဲ့ ရွာချတာပါ။ ဆောင်းရာသီမှာ မြေပြင်က အေးပြီး လေက သမုဒ္ဓရာဘက် တိုက်သွားရာကနေ ခြောက်သွေ့ရာသီ ဖြစ်လာပါတယ်။