သမ္မာကျန်းစာမှာပါတဲ့ ကမ္ဘာပျက်ကိန်းထဲက မြင်းစီးသမားလေးယောက်ဟာ တတိယကမ္ဘာရဲ့ ကောင်းကင်တွေပေါ် မြင်းစီးရတာ ကြိုက်ကြပုံပါပဲ။ အပူပိုင်းဒေသတွေဟာ သဘာဝရော သဘာဝကြောင့် မဟုတ်တဲ့ကပ်ဘေးတွေပါ ခါးစည်းခံရဖို့ ကျိန်စာသင့်နေကြတာပါ။ ကပ်ဘေးကြောင့် ဖြစ်တဲ့ လူသေဆုံးမှု ၁၀ ခုမှာ ၉ ခုကျော်က ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံတွေမှာ ဖြစ်လေ့ရှိပါတယ်။

မိုးခေါင်ရေရှားမှု ၊ ရေကြီးရေလျှံမှု ၊ လေဆင်နှာမောင်း နဲ့ ငလျင်တွေက အဓိက ဖျက်ဆီးရေးသမားတွေ ပါ။  ပထမနှစ်ခုကြောင့် အပူပိုင်းဒေသ ကမ္ဘာ့ရာသီဥတုယန္တရား ထိခိုက်ပုံကို ကျွန်တော်တို့ ရှေ့မှာ တွေ့ပြီးပြီ။ အပျက်အစီးအများဆုံး လေဆင်နှာမောင်းတွေလည်း အီကွေတာ မြောက်နဲ့တောင် လတ္တီကျူ့ဒ် ၈ ဒီဂရီ နဲ့ ၁၅ ဒီဂရီအကြား ဖြစ်လေ့ရှိပါတယ်။ ဒီမုန်တိုင်းတွေက အရှေ့တောင်အာရှကျွန်းတွေကို ဖြတ်ပြီး အိန္ဒိယနဲ့ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်တောင်ပိုင်း ဘင်္ဂလားပင်လယ်အော်ပေါ် နဲ့ ကာရစ်ဘီယံကျွန်းတစ်လျှောက် ပုံမှန် မပျက်မကွက် လာဖျက်ဆီးကြပါတယ်။ ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံတွေထဲက လေဆင်နှာမောင်းသင့်ရာဒေသတွေ ဆိုလို့ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု အရှေ့တောင်ပိုင်း နဲ့ ဩစတြေးလျ အရှေ့ဘက် ကမ်းရိုးတန်းပဲ ရှိပါတယ်။

ငလျင်နဲ့ သူ့လက်ပါးစေတွေ ဖြစ်တဲ့ မီးတောင်တွေကလည်း ကမ္ဘာ့ကျောက်ချပ်ကြီးတွေ တစ်ခုပေါ်တစ်ခု ထပ်ပြီး ဖိအားနဲ့ ဝင်ဆောင့်မိရာက ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ကမ္ဘာ့တိုက်ချပ်ကြီးတွေ ရွေ့လျားရာဇုန်တွေမှာ ရှိနေပါတယ်။ ကံစီမံရာပါပဲ။ ဒီနေရာတွေ အကုန်လိုလိုက လက်တင်အမေရိကကျောရိုးတလွှား ၊ ဟိမဝန္တာတောင်ဘက်စွန်းပိုင်း နဲ့  ပစိဖိတ်ကျွန်းစုတွေ တလျှောက်ကနေ တူရကီအထိ ပေါက်တဲ့ တတိယကမ္ဘာထဲမှာပါ။ ဒီဒေသတွေမှာ နေတဲ့သူတွေကြည့်ရတာ ခြေထောက်မှာ ငလျင်အချက်ပြစနစ် တပ်ထားပုံပါပဲ။ တစ်ခါက ကျွန်တော် ဘာလီက အစည်းအဝေးခန်းတစ်ခုထဲ ထိုင်နေတုန်း ရုတ်တရပ် အားလုံး ဝုန်းခနဲ ထသွားပြီး ဘာကြောင့်မှန်း မသိ အပြင်ကို ပြေးထွက်သွားခဲ့ကြတယ်။ ခပ်သိမ့်သိမ့်ပဲ လှုပ်တာမို့ ကျွန်တော်ဆို ငလျင်လို့တောင် မခံစားမိပါဘူး။ ချမ်းသာတဲ့ အမေရိကန်ပြည် အနောက်ပိုင်း ပင်လယ်ဘက်ခြမ်း နဲ့ အီတလီရဲ့တချို့နေရာတွေ ၊ ယူဂိုဆလားဗီးယားနဲ့ ဂျပန်တို့လည်း ငလျင်အန္တရာယ် ကြုံနိုင်ပါတယ်။